Titel: De verbannen koningin
Reeks: Elfhame #3
Auteur: Holly Black
Uitgeverij: Boekerij
Bladzijden: 312p.
Prijs: 20€
Bron: recensieboek

Verbannen, krachteloos en nog ven sterfelijk als altijd probeert Jude Duarte haar leven weer op te pakken. Als het verraad van Cardan haar één ding heeft geleerd, is het wel dat macht makkelijker te verwerven is dan vast te houden. Maar Jude is allesbehalve van plan zich gewonnen te geven. Als haar tweelingzus Taryn onverwacht op de stoep staat – in levensgevaar en met een afschuwelijk geheim – vormt zich het eerste idee voor een meesterlijk plan om alles te herwinnen wat Cardan haar heeft afgenomen.

Om haar zus te redden, zal Jude opnieuw moeten doordringen tot het hof van de elfen en haar gevoelens voor Cardan onder ogen zien. Maar Elfhame is niet meer zoals ze het heeft achtergelaten. Het land balanceert op het randje van oorlog en zodra Jude een stap over de grens zet, raakt ze verstrikt in een bloederig politiek conflict. Terwijl een krachtige vloek wordt ontketend en de spanningen een hoogtepunt bereiken, moet Jude voor een en voor altijd kiezen tussen haar ambitie en haar hart.

Mijn mening:

Net als bij de twee eerdere delen bevond ik me binnen de kortste keren in Holly Black’s wereld. Alsof haar woorden samen een vortex vormen die me al van bij het eerste hoofdstuk meteen weer in Elhame doet belanden. Bij wijze van spreken alleszins want dit derde deel begint immers in de mensenwereld vermits Jude verbannen werd.

De schrijfster hanteert een verbeeldende schrijfwijze waardoor je je binnen de kortste keren thuis voelt in haar fantasywereld. Het verhaal leest als een sprookje. Niet de verbloemde Disney versie maar die van de gebroeders Grimm. Vooraleer ze gecensureerd werden omdat men ze te gruwelijk vond voor kinderen. Verwacht je dus niet aan een lieflijke Tinkerbell maar aan elfen die er niets mee inzitten om wat bloed te verspillen.

Bij de eerste twee delen leek ik slechts iets kleins en ongrijpbaars te missen om helemaal omver geblazen te worden en dus ook vijf sterren te kunnen uitreiken. Ik ben er nog steeds niet uit wat dat missende ingrediënt juist was. Wat ik wel besef is dat ik bij dit boek meer heb gemist.

Begrijp me niet verkeerd, ik vond het opnieuw heerlijk om in Elfhame te kunnen ronddwalen maar ik had toch net iets meer verwacht van deze ontknoping. Zeker na de start van het verhaal want dat voelde aan als de opzet voor iets groots.

Ja, het las ontzettend vlot en de wereld is nog steeds intrigerend maar het boek bleek minder spannend te zijn dan ik had verwacht. Zo kwam ik geen onverwachte plottwists tegen (ben ik nu echt zo goed in het doorzien van zo’n zaken of waren ze in dit boek te voorspelbaar?) en waren er ook geen hartverscheurende fragmenten die er voor zorgen dat je nog meer met de personages gaat meeleven. Hierdoor riep het boek niet het pageturner-gevoel bij me op waar ik op had gehoopt.

De opbouw en het tempo leken ook minder gebalanceerd. Zo lijkt het een hele poos alsof je op een grote veldslag af stevent maar aan het einde wordt de finale heel haastig afgerond. Het voelt een beetje aan alsof je tijdens het vuurwerk aan het wachten bent op de grote afsluitende vuurpijlen en die vervangen worden door een gemoedelijk knetterend kampvuurtje en iemand die aanstalten maakt om Kumbaya te gaan zingen.

Desondanks heb ik het boek graag gelezen en wist het mijn aandacht vast te houden. Daarom heb ik mijn beoordeling naar boven afgerond. Ik kan me echter na het lezen niet ontdoen van het idee dat er enkele onbenutte kansen zijn blijven liggen.

Qua verpakking scoort de uitgeverij echter weer enorm hoog. De gelimiteerde editie van dit boek ziet er prachtig uit. Ik hou echt van hoe aandacht er werd besteed aan de details bij deze boeken. Een mooie landkaart, prachtige illustraties aan de binnenzijde van de kaft, een prent op de linnen kaft die bij het verhaal past, … Er werd overduidelijk opnieuw rekening gehouden met het ‘Het oog wil ook wat’ – principe.