Titel: In de val
Auteur: S.L.Grey
Uitgeverij: LS Amsterdam
319 p.

“Het Sanctum is een zelfvoorzienend appartementencomplex dat diep onder de grond is gebouwd op het platteland van Maine. Een luxevesting voor de rijken en paranoïden – waar ze de apocalyps in stijl kunnen uitzitten.

Als een allesvernietigend virus Amerika bereikt, vlucht een aantal families ernaartoe. Iedereen heeft zijn eigen reden om zich te verschuilen. En iedereen draagt geheimen bij zich.

Maar zodra de deuren dicht zijn en er iemand overlijdt, realiseren ze zich dat de grootste bedreiging misschien wel samen met hen onder de grond zit opgesloten …”

Mijn mening:

“Tien kleine visjes die gingen naar de zee …” Nee, er mogen dan geen vissen te pas komen in dit verhaal maar dit bekende kinderliedje schoot me wel te binnen terwijl ik ‘In de val’ las.

Enkele vermogende mensen hebben zich ingekocht in het Sanctum waardoor ze nu het land in gevaar lijkt te komen door een levensbedreigend virus – een plek hebben om te gaan schuilen. Niet zomaar een plek, maar een uitgebreid ondergronds complex waarin enkele appartementen werden ondergebracht.

Zodra de paniek toeslaagt worden de autokoffers gevuld en vlucht dit kleine selectieve groepje naar hun geheime complex. Vast van plan om zich veilig in te graven én pas terug naar boven te komen wanneer alle dodelijke virussen zijn uitgeroeid.

Kort na aankomst blijkt al dat het Sanctum in werkelijkheid minder goed is afgewerkt dan vooraf werd beloofd. Op zich geen ramp tot het eerste couplet van het eerder vernoemde liedje wordt ingezet en er plots een lijk opduikt. Tja, dan is het hek helemaal van de dam.

De Guthrie-mannen riepen al snel een afkeer bij me op door hun onverdraagzaamheid en de overheersende manier waarop ze zich gedragen. Zij zijn echter lang niet de enige met irritante karaktertrekken en geheimen. Wrijvingen zijn er van in het begin maar zodra dat dode lichaam wordt ontdekt begint iedereen elkaar te wantrouwen.

Bij sommige gedeelten in het boek wisselen de verschillende perspectieven zich iets te frequent af. Ook is het niet altijd even duidelijk hoeveel tijd er verstreken is tussen twee fragmenten. Toch bleek dit boek beter te zijn dan ik had verwacht. Ik voelde echt de angst, de wrijvingen tussen de verschillende personages, het onvermogen, de twijfel én de spanning die steeds meer toeneemt.

‘In de val’ is duidelijk een uithoudingstest voor de zenuwen en ik kon het dan ook erg moeilijk neerleggen. Iedere keer dat er iemand alleen door het complex dwaalt ben je benieuwd wat er zal gebeuren. Doordat de dader geen eigen perspectief heeft lijk je enkel het resultaat van zijn werk te zien te krijgen. Hierdoor is het boek minder voorspelbaar en blijven vrijwel alle opties lange tijd mogelijk.

Naarmate het wantrouwen stijgt verbrokkelt de luxe en maakt plaats voor wat schijnbaar een weerspiegeling van de hel is. Of eerder … de hel breekt ondergronds los – en de bewoners van het Sanctum zitten overduidelijk in de val. Het verhaal riep een bizar en beklijvend gevoel bij me op én het boek was misschien nog beter geweest indien de grote vraag – Wie is de schuldige – onbeantwoord bleef. Daardoor zou die beklijvende sfeer bewaard zijn en de lezer met een onwezenlijk gevoel achterblijven.