Titel: Een Kroon voor Koud Zilver
Auteur: Alex Marshall
Uitgeverij: LS Amsterdam
Pagina’s: 686 p.
Prijs: 29,99€
‘Alles liep op rolletjes, tot aan het bloedbad…’
Twintig jaar geleden trok de gevreesde Kobalt Zosia met haar vijf trawanten en een huurlingenleger ten strijde en bracht ze het grootste koninkrijk ter wereld ten val.Toen er geen titels meer waren te winnen en geen werelden meer waren te veroveren, trok ze zich terug en liet ze haar legende verdwijnen in de geschiedenisboeken.
Maar nu is het vreedzame bestaan dat ze voor zichzelf heeft opgebouwd ruw verstoord door de afslachting van haar complete dorp.Uit op wraak trekt Zosia weer ten strijde. Maar als ze gerechtigheid wil, zal ze eerst de confrontatie aan moeten gaan met een hoop wrok koesterende vijanden, oude bondgenoten met een twijfelachtige loyaliteit en een vreemd leger dat marcheert onder een wel heel vertrouwde banier.
Vijf trawanten
Een legendarische generaal
En een laatste strijd om gerechtigheid
Mijn mening:
Wanneer één van de quotes die de achterflap van een boek siert je laat weten dat het verhaal leest als een Tarantino-film dan prikkelt dat mijn fantasie. Gedurende een aantal jaren heb ik echt een zwak gehad voor de films van deze regisseur dus alleen hierdoor wist ‘Een Kroon voor Koud Zilver’ me al te intrigeren.
Het duurde even vooraleer ik helemaal in het verhaal opging – maar het werd al snel duidelijk waar die Tarantino-verwijzing vandaan kwamen. Niet zozeer doordat een weduwe op zoek is naar haar kans op wraak, zelfs niet door de combinatie van actie, avontuur, zwarte humor en het feit dat er niet op druppeltje bloed meer of minder wordt gekeken. De grootste gelijkenis met Quentin Tarantino is immers dat ook Alex Marshall er niet voor kiest om de veel bewandelde paden te volgen maar wel zijn eigen – zelf geplaveide – weg.
‘Een Kroon voor Koud Zilver’ is een vrij omvangrijk boek. Toch kom je amper rustige passages tegen. Het is een sterk avontuurlijk verhaal waarin zowel uiterste loyaliteit als intriges en verraad aan bod komen. Ook politiek gebakkelei, tactische oorlogsplanning en zelfs gebonden duivels met duistere krachten zijn van de partij.
Ook het zinnetje ‘Alle wegen leiden naar oorlog’ is goed gekozen. In het begin van het verhaal ontmoeten we verschillende personages. Ze zijn van elkaar gescheiden door gebergtes, bossen en zeeën en bevinden zich op plekken verspreid over het hele land. In een poging tot het rechtzetten van gemiste kansen en nastreven van rechtvaardigheid komen ze steeds dichter bij elkaar én een oorlog terecht.
Eén van de pluspunten van dit boek zijn de niet-stereotype karakters. Zo wel wat geslacht, leeftijd en looks betreft zijn ze vaak niet wat je zou verwachten. Ook de diversiteit van de personages vond ik een groot pluspunt. Oegrakari, Immaculaten, Ranipoetriërs, heksen, Gehoornde wolven, Dolle Dandy’s, anathema’s, krijgsnonnen, … Soms zou je bijna om een verklarende personagelijst wensen waarbij het duidelijk is wie zich in welk kamp bevindt en tot welk volk hij/zij behoort
Je moet wel echt bij de les blijven tijdens het lezen van dit verhaal, zodra je afdwaalt verlies je jezelf al snel in een chaos van ontwikkelingen en verwikkelingen. Mijn slechte geheugen maakte het soms moeilijk om het geheel te overzien en alles te onthouden.
Het is vrijwel onmogelijk om dit verhaal samen te vatten of na te vertellen. Wel kan ik jullie alvast (volledig spoiler-free) laten weten dat het lezen van dit boek aanvoelde als een indrukwekkende belevenis. Sommige scènes zijn zo beeldend en gedetailleerd omschreven dat je zo het slachtveld (nee, dit is geen typfout – de gevechtscènes van deze auteur kan je evengoed als slachtveld of slagveld omschrijven) voor je kan zien.
Ik ben eigenlijk niet zo superfan van oorlogsverhalen, maar kan de films van Tarantino altijd zeer waarderen. Daarom denk ik ook een groot compliment voor de auteur is om m daar nee te vergelijken 🙂