Vorige week toonde ik mijn boekenjaar in cijfers. Best wel leuk om daar eens bij stil te staan maar een boek is uiteraard veel meer dan een aantal pagina’s, sterren en cijfertjes. Een leeservaring is echter moeilijk in grafieken te gieten. Gelukkig zijn er nog lijstjes. Deze week toon ik graag welke ‘ontdekkingen’ ik deed in 2015. Wil je graag weten waarom net deze boeken hun plaatsje in dit lijstje verdienen? Klik dan gerust even door om mijn recensies te lezen.
Met ‘Rode Letters’ van Anne Bishop ontdekte ik het Urban-genre en de wereld van de Anderen. Het was het eerste boek dat ik van deze schrijfster las en ik kijk vol ongeduld uit naar het vervolg op deze serie.
Met ‘Over de grens’ van Katie McAllister las ik het afgelopen jaar ook mijn allereerste New Adult-boek.
‘De bijzondere kinderen van Mevrouw Perregrine‘ toonde me dan weer hoe de vormgeving van een boek naar een hoger niveau kan worden geheven. Het hele boek heeft dankzij Ransom Riggs fantasie én de prachtige foto’s een heel eigen én vooral bijzonder sfeertje.
Ah, ‘De reiziger‘! Ik kan er nog steeds niet van over dat het zolang duurde vooraleer ik deze reeks ontdekte. Uiteraard kende ik de titels wel, maar ik was er nog steeds niet aan toegekomen om de boeken te ontlenen bij de bibliotheek. In 2015 deed ik dat eindelijk wel een keertje én ik vond het HEERLIJK om weg te duiken in Diana Gabaldon’s wereld. Zo heerlijk, dat ik nu eigenlijk niet goed durf verder lezen uit schrik dat ik de boeken dan te snel zou uithebben.
Ik ontdekte ook de stripreeks ‘Dating for Geeks’ die me helemaal op het lijf is geschreven. De situaties zijn herkenbaar én daardoor nog grappiger. Kenny Rubenis slaagt er ongetwijfeld in recordtijd in om ook jullie aan het lachen te brengen.
Door één van de challenges die ik het afgelopen jaar deed ontleende ik nog eens een prentenboek. Meerbepaald ‘De fantastische vliegende boeken’ van W.Joyce en dat boek beviel me uitermate. Het geeft perfect weer hoe je helemaal kan wegduiken in een boek.
Crimson Peak, het boek naar de film, dat geschreven werd door Nancy Holder deed me dan weer huiveren. Normaal is dit genre niet iets dat ik snel uit het rek zal nemen, maar deze schrijfster slaagde er moeiteloos om een heel beklijvende én grillige sfeer tot stand te brengen.
Ik ontdekte dankzij ‘Superpasta in één pan’ dat je pasta ook op een heel andere manier kan bereiden dan we doorgaans doen. Het komt er simpelweg op neer dat je alle ingrediënten afweegt en in een kookpot doet. Vervolgens giet je er een afgemeten hoeveelheid kokend water over en laat het gedurende de aangegeven tijd zachtjes koken. Ok, je moet af en toe even roeren, maar afgieten is niet meer nodig én je hebt een pak minder afwas. Ik blijf het nog steeds een beetje vreemd vinden dat dit ook effectief lukt, maar dat deed het dus wel.