Titel: Een ijzeren vlam
Reeks: Fourth Wing #2
Auteur: Rebecca Yarros
Uitgever: Z&K
Prijs: 25€
Bladzijden: 799p.
Bron: recensieboek

Niemand had verwacht dat Violet haar eerste jaar aan het Basgiath Oorlogscollege zou overleven, ook zijzelf niet. Maar nu komt pas de echte proef. Er is een nieuwe vicecommandant, die vastbesloten lijkt om Violet het leven zuur te maken, tenzij ze de man van wie ze houdt verraadt. Ze staat voor de ultieme loyaliteitstest: ze zal óf zichzelf moeten verloochenen óf het eeuwenoude geheim van het college moeten ontrafelen. Zal Violet hier levend uitkomen?

Mijn mening:

Ik vrees dat deze recensie bij veel Xaden -en Violet fans onpopulair zal zijn en misschien zelfs in slechte aarde zal vallen maar ik heb het tweede deel uit de Fourth Wing serie NIET uitgelezen. Nu gaat lezen al lange tijd moeizaam en de kans bestaat dat dit mee een rol heeft gespeeld bij het feit dat ik na meer dan een maand worstelen met dit boek gestrand ben op bladzijde 327. Niet in die mate dat ik het boek dan beter zou hebben gevonden maar wel dat ik zou hebben doorgezet om het desondanks toch uit te lezen.

Wat echter ook meespeelde is dat de ergernissen die het leesplezier van In steen gebrand niet konden verpesten ook in het vervolgdeel aanwezig zijn en dat dit keer wel deden. Daarnaast ervaarde ik al 327 bladzijden lang geen meeslepend gevoel maar eerder dat van een déja vu. Het voelde wel heel erg aan als meer van hetzelfde.

Het was dit keer niet enkel een kwestie van me moeilijk kunnen focussen maar ook gewoon steeds minder zin hebben om verder door Een ijzeren vlam heen te ploegen. Of het nu door de schrijfstijl kwam, het verhaal of de personages, deze opvolger verliep heel moeizaam en kon mijn aandacht niet vasthouden omdat ik het vaak gewoon heel erg saai vond (lees: van het niveau van Professor Binns History of Magic lessen op Hogwarts waarbij het een uitdaging is om wakker te blijven). Het tegenovergestelde dus van hoe ik het eerste boek heb ervaren.

Alles bleef ook heel oppervlakkig. De schrijfstijl, het merendeel van de personages, … Bovendien leken Violet en Xaden de hoofdpersonages die in het startschot van de Fourth Wing reeks vrij sterk overkwamen en er voor zorgden dat je met hen meeleefde dat niet langer te doen.

Ik kan hier nog wel even doorgaan over alle zaken die me niet konden overtuigen of zelfs ronduit tegenstaken maar dat ga ik niet doen. Misschien is het niet eerlijk om een boek te recenseren zonder het volledig uit te lezen. Maar de motivatie om de resterende 427 bladzijden te trotseren was ondertussen echt volledig verdwenen.

Oh en wie zich afvraagt of ik dan echt niets fijn vond aan dit boek  …. de draken en de mooie verpakking zijn wel twee pluspunten.