Titel: De geur van sterfelijkheid                 (David Hunter, #1)
Auteur: Simon Beckett
Uitgeverij: LS Amsterdam
349 p.

“Een menselijk lichaam begint vier minuten na overlijden te ontbinden. Het lichaam, ooit de verpakking van het leven, ondergaat zijn laatste metamorfose. Het begint zichzelf te verteren, en wordt daarna een roerloos feestmaal voor andere organismen. Eerst bacteriën, dan insecten. Vliegen. Eitjes worden gelegd en komen uit. De larven eten van de voedzame kweek en trekken daarna weg. Ze verlaten het lichaam op ordentelijke wijze, elkaar volgend in een keurige processie die altijd gericht is op het zuiden.

Het is een ongewoon warme dag in juli. Twee jongens, Neil en Sam Yates, volgen een spoor van maden aan de rand van het Farnham-bos, vlak bij het moeras. Ze doen een verschrikkelijke ontdekking: de resten van Sally Palmer. Ze rennen terug naar hun dorp, naar de nieuwe dokter: David Hunter.”

Mijn mening:

Dit boek dat reeds in 2006 verscheen stond al ontzettend lang op mijn ‘Deze wil ik lezen’-lijst. Zolang dat het eigenlijk een beetje schandalig is dat ik er pas nu aan toe ben gekomen. Dankzij mijn recentste bezoekje aan de bibliotheek en mijn deelname aan een Read-a-thon lukte het me onlangs eindelijk toch een keer en daar ben ik blij om.

‘De geur van sterfelijkheid’ is deels de introductie van David Hunter, we leren het hoofdpersonage van de gelijknamige reeks meteen wat beter kennen. Hoe hij in het kleine dorpje Markham terechtgekomen is, wat hem drijft, … Nog voor ik het boek las had ik al vergelijkingen opgevangen met de Scarpetta-reeks van Patricia Cornwall. Ik kan misschien best meteen bekennen dat ik David Hunter een aangenamer personage vind dan het hoofdpersonage uit de bekende Scarpetta-serie.

Bovendien hou ik enorm van de bondige schrijfstijl van Simon Beckett. Die komt vrij observatief op me over en deze manier van schrijven lijkt echt bij te dragen tot de beklijvende sfeer van dit boek. Het is heel pakkend om te ontdekken hoe de sfeer in het kleine dorpje Markham naar aanleiding van de gebeurtenissen in dit boek helemaal omslaagt. Hoe elk persoon op een eigen manier reageert. Waar bij het ene karakter berusting primeert, lijkt de andere er net door opgedweept te worden.

Mensen die al onpasselijk worden bij het denken aan een rottend lijkt gaan waarschijnlijk een probleem hebben met de beeldende manier waarop Simon Beckett de ontbinding van een menselijk lichaam omschrijft. Deze fragmenten zijn voor sommige misschien iets te schokkerend, maar hij drijft het nooit te ver waardoor deze omschrijvingen interessant én informatief blijven en nooit storend worden.

Ik hou tevens van de manier waarop Beckett valstrikken lijkt op te zetten om zijn lezers te misleiden en ben dan ook heel benieuwd naar zijn overige boeken. Hopelijk duurt het dit keer niet zolang vooraleer ik het tweede boek uit deze serie kan lezen