Ze zeggen wel eens dat je je eigen lot niet in handen hebt maar dat je wel zelf kiest hoe je er mee om gaat. En er schuilt veel waarheid in die uitspraak. Natuurlijk zou ik sommige dingen liever anders hebben gezien maar ik besef echter al te goed dat tegenslagen vaak gezelschap krijgen van meevallers die voor wat tegengewicht zorgen.
Zoals bijvoorbeeld die dag dat ik me heel slecht voelde en na een voormiddag boodschappen doen en nadien nog langs het containerpark en de bibliotheek fietsen helemaal uitgeput thuiskwam en het niet meer zag zitten. Waarna ik de computer opstartte en rustig ging neerzitten om te bekomen, waarna ik in mijn inbox een mailtje zag staan om me proficiat te wensen met het boek dat ik gewonnen heb. Niet dat ik me daar plots fysiek beter door voel, maar ik zit hier toch gegarandeerd met een glimlach naar mijn scherm te kijken. Dat dubbele komt vaak opnieuw terug …
Neem nu littekens. En dan heb ik het niet enkel over lichamelijke littekens maar ook over een beschadiging in je meubels of een kapje in een muur. Die ontsieren dan misschien wel iets op het eerste zicht, maar tegelijkertijd zijn ze vaak ook een herinnering. Zo heb ik bijvoorbeeld af en toe een blauwe neus, vrij stom natuurlijk, want zo in het midden van je gezicht valt dat wel erg op. Maar iedere keer dat ik dat zie moet ik wel terugdenken aan mijn eerste keer Werchter samen met mijn nicht. Drie geweldige dagen met heel nog geweldigere optredens. En een gezellig hoekje op de camping waar we van de zon konden genieten en van de andere festivalgangers die een frisbee heen een weer gooiden tot ik plots recht in de baan van die frisbee stond. Ja hoor, als die wat snelheid heeft kunnen maken komt dat goed hard aan en val je achteruit in het gras.
Of de kleine littekens op mijn linkerhand … van de oh zo leuke handtas van Mexx die ook nog eens goed meeviel van prijs maar jammer genoeg een veel te scherpe metalen ritssluiting had en nu dus toch maar even naar de kast verhuisd is.
De twee kleine zwarte streepjes op mijn rechterknie van toen ik het enorm naar mijn zin had op mijn nieuwe fietsje met GOUDEN glitter-zadel, tot ik er af viel. Geen flauw idee waar dat fietsje nu is, maar de twee streepjes herinneren me er wel aan.
Het kleine kapje in het TV-meubel van toen we voor het eerst naar ons eigen huisje verhuisden, dat ene plekje op de pas geverfde muur dat blijkbaar geen verf op zich verdraagt maar gelukkig goed verborgen is, die ene zelfgemaakte sjaal die ik opnieuw maakte toen de eerste (natuurlijk mijn grote favoriet) verdwenen was, maar waar ik toen ik aan het einde toekwam van ontdekte dat ik net niet genoeg wol over had, waardoor de laatste 15cm een andere tint bruin is, mijn allereerste kruisjessteek-lap waar het me ontzettend opvalt dat ik de draadjes tussendoor niet steeds goed stopte en waar ik blijkbaar ook twee coderingen door elkaar sloeg (die hard op elkaar trokken) en daardoor een foute kleur gebruikte waardoor de klassieke Engelse rode brievenbus er niets anders uit ziet als de originele.
Allemaal kleine details die er voor zorgen dat iets of iemand helemaal uniek wordt, elks met een eigen verhaal waarvan doorgaans maar één persoon van het bestaan af weet.