Titel: Verbonden door het lot     (Teken van Zeven, #1)
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Boekerij
349 p.

“Elke zeven jaar, gedurende een week in juli, raken de bewoners van het dorpje Hawkins Hollow bezeten door een collectieve gekte. Ze doen dan ondenkbare dingen die ze zich achteraf niet meer herinneren. Dit bizarre gegeven lokt journaliste Quinn Black naar het dorpje; ze hoop er een onderwerp voor haar nieuwe boek te vinden.

Het is pas februari, maar Caleb Hawkins, afstammeling van de stichters van Hawkins Hollow, ziet en voelt hoe het kwaad zich al begint te roeren. Nooit zal hij vergeten hoe de verschrikking eenentwintig jaar geleden begon, en hij is vastbesloten het te stoppen. Daarbij roept hij de hulp in van zijn beste vrienden Fox en Gage. Verrassend genoeg blijkt ook Quinn over bijzondere gaven te beschikken die haar binden aan het dorp – en aan Cal. Het lot en een groeiende passie brengen hen samen als leiders van een groep die tot elke prijs de duistere krachten wil bestrijden.”

Mijn mening:

Een kwade macht die steeds sterker wordt en met vaste regelmaat opnieuw verschijnt, een voorouder die zijn macht doogeeft aan zijn nakomelingen om diezelfde duisternis voor eens en altijd uit te roeien … Tja, dat doet wel degelijk een belletje rinkelen. Meerdere zelfs.

Ik had dan ook schrik dat dit boek teveel op één van de vorige magische series van Nora Roberts zou trekken. Een angst die deels gegrond bleek te zijn vermits het boek een heel deel gelijkenissen had met bijvoorbeeld de Ierse trilogie van Nora Roberts.

Ok, in dit geval gaat het niet om drie familieleden én hun vrienden/partners, maar ook hier is het nummer drie erg belangrijk en volgt men per boek één van de drie koppels. Bovendien is het in dit eerste boek al heel duidelijk wie in de volgende boeken de hoofdrol voor rekening zullen nemen.

Betekent dit dat ik niet van ‘Verbonden door het lot’ genoten heb? Nee, dat nu ook weer niet. Nora Roberts heeft nu eenmaal een aangename schrijfstijl. Bovendien zorgt een vrouwelijk hoofdpersonage als Quinn, die een ononderbroken strijd tegen de kilo’s levert en hierdoor regelmatig haar geliefde chocolade moet opofferen, al snel voor herkenning. Daarnaast is ze net als de meeste vrouwelijke karakters die uit de fantasie van deze schrijfster ontstaan zowel doortastend als onverschrokken. Bovendien beschikt ze over een grote portie verbeelding en lef. Dat laatste komt haar ongetwijfeld van pas wanneer ze in Hawkins Hollow terecht komt. Dit kleine stadje deed me door zijn naam en de verschijnselen die er plaats vinden al snel denken aan Sleepy Hollow.

Ik kan echter ook niet beweren dat dit boek me wist te verrassen. De karakters zijn aangenaam, de schrijfstijl vlot en met Lump is ook het onmisbare loyale huisdier van de partij. Het dreigende, paranormale en soms zelfs magische zorgt in combinatie met de alledaagse elementen voor een ontspannend geheel. Het boek is hierdoor een aangenaam tussendoortje maar doordat het einde naar mijn mening met een sisser afliep kan ik onmogelijk beweren dat het één van de betere Nora Roberts-boeken is.