Titel: Het lied van Ariana
Reeks: Kinderen van Orpheus #1
Auteur: Petra Doom
Uitgeverij: Hamley Books
Bladzijden: 411p.
Bron: eigen collectie

In Parijs klinkt overal muziek, zeker in het prestigieuze Conservatoire Eurydice. Maar hoort Ariane daar wel thuis? Ze twijfelt niet alleen aan haar talent maar ook aan haar verstand: nacht na nacht schrikt ze wakker van een melodie die er niet is. En waarom voelt ze de drang om in te grijpen wanneer een onbekende jongen overvallen wordt?
Ze ontdekt een ontstellende waarheid: dat Liederen van Kracht de enige verdediging zijn tegen een oeroud kwaad. In de straten van Parijs waart een dreiging rond die alles zou kunnen veranderen.

Mijn mening:

Ik kan mezelf na het lezen van dit boek wel voor het hoofd slaan. Toen het werd aangekondigd als Young Adult boek schrok dat me wat af. Doordat ik binnen dat genre al vrij veel gelezen heb begon ik na een tijd teveel herhaling en voorspelbaarheid tegen te komen. Maar evengoed ook personages die zo wispelturig bleken te zijn dat ze niet geloofwaardig overkwamen.

Eigenlijk had ik na het lezen van de Overstekers – trilogie moeten weten dat Petra het helemaal anders zou aanpakken. Maar toch werd er dus vrij lang getwijfeld en daar heb ik na het lezen van Het lied van Ariane spijt van. Dit boek deed immers iets wat me sinds lezen moeilijker voor me werd nog maar zelden overkomt … het zorgde ervoor dat ik helemaal in het verhaal kon opgaan.

De combinatie van Griekse mythologie en muzikale elementen in een urban fantasy setting bleek de perfecte combinatie voor me te vormen om even alles om me heen te vergeten. Het lied van Ariane is een young adult boek door de leeftijd van de hoofdpersonages maar voelt veel matuurder aan dan een doorsnee YA boek. Verwacht dus geen wispelturige personages, geen liefdesdriehoek (daar was in een bepaalde periode precies niet aan te ontsnappen wanneer je YA las), …

Maar wel een beeldende schrijfstijl die er net als een Revelio spreuk voor zorgt dat je alles voor je ziet. Heel wat sfeerschepping waardoor Parijs niet zomaar als achtergrond locatie wordt vernoemd maar zo omschreven wordt dat je er zelf lijkt rond te slenteren. Een betrouwbaar en geloofwaardig tempo dat nooit lijkt stil te vallen. Van het pianissimo aan de start van het verhaal tot een crescendo naar het einde toe.

Het lied van Ariane wist mijn aandacht vast te houden van de eerste tot de laatste bladzijde. Het heeft een originele, goed doordachte en uitgewerkte invalshoek en overtuigende personages die doorheen het verhaal groeien.

De muziek is zo doorheen het verhaal verweven en omschreven dat je ze met momenten echt lijkt te horen. Met momenten leek ze – en ja ik weet dat dat wat zweverig klinkt – het ontastbare voelbaar en hoorbaar te maken. Knap dat de schrijfster met woorden tot stand lijkt te kunnen brengen waar andere partituren of akkoorden voor nodig hebben. Voor mij is het nu alvast overduidelijk dat mijn twijfels geheel onterecht waren. Ook in het Young Adult genre leidt Petra’s combinatie van eigenzinnigheid, originele inzichten en aangename schrijfstijl tot een meeslepend en overtuigend verhaal.