Titel: De ijzerlegendes
Auteur: Julie Kagawa
Uitgeverij: Harlequin
288 p.
“Gevaarlijke fae, wonderlijke wezens, actie, spanning, humor en … een tijdloze liefde. Dat is de wereld van The Iron Fey.
Nadat Meghan aan de dodelijke Ijzerfae is ontsnapt, moet ze haar belofte aan Ash inlossen. Voordat ze naar het ijzige Winterhof afreizen, wil ze nog één ding doen. Iets waarmee ze per ongeluk de aandacht trekt van een oeroud en levensgevaarlijk wezen. Of Meghan en Ash ooit aankomen in het Winterrijk, lees je in De overtocht – Winter.
In De overtocht-zomer is Puck de enige die Ash kan helpen om in het hol van de leeuw, het Zomerhof, te komen. Dat doet hij dus, maar of hij de neiging kan weerstaan om zijn rivaal een enorme steek te leveren, is nog maar de vraag.
Wanneer Meghan in De voorspelling naar Elysium gaat, een belangrijke bijeenkomst van alle hoven, heeft ze het idee dat alles goed is gekomen. Dan doet een orakel haar een duistere voorspelling die alles verandert …”
Mijn mening:
Ik ben niet echt een fan van kortverhalen. Dat moest er eventjes uit. Al moet ik mezelf misschien even nader verklaren. Dit soort verhalen geeft me immers steeds een dubbel gevoel. Een van de grote voordelen van Julie Kagawa haar boeken is het feit dat ze je meeneemt op een ontdekkingsreis. Bij het begin van elk boek uit de Iron Fey-reeks lijk je een duik in het diepe te nemen en vervolgens in een record-tempo op de ene na de andere verrassing te stuiten.
Voor mij is het grootste nadeel van kortverhalen net hun opvallendste kenmerk … ze zijn zo kort. Julie Kagawa’s schrijfstijl is nog steeds heel herkenbaar en datzelfde telt ook voor haar personages en fantasywereld. Maar die sprong in het diepe lijkt eerder op een duik in een ploeterbadje. Het water is warm hoor en het is er best wel aangenaam, maar … je kan je er niet echt in verdiepen. Tegen dat het verhaal goed op weg is en je er helemaal in zit is loopt je dit keer korte ontdekkingsreis reeds ten einde. Die verdieping mis ik erg bij kortverhalen, want net daardoor blijven de verhalen doorgaans vrij oppervlakkig.
Dit is echter slechts één zijde en ik had het wel degelijk over een dubbel gevoel. Bij sommige verhalen lijkt het wel alsof je een heel stuk hebt gemist. De scènes zijn misschien niet onmisbaar om het grotere geheel te kunnen volgen, maar je bent soms wel nieuwsgierig naar wat er nu juist in die tussentijd is voorgevallen. Dat is dan weer net het voordeel van dit soort verhalen, zij vullen deze leemtes immers op voor de nieuwsgierige lezers.
Zo ontdekken we wat er gebeurd wanneer Meghan zich aan haar belofte houdt en samen met Ash naar het Winterhof gaat. We leren Puck wat beter kennen doordat ‘De oversteek-Zomer’ vanuit zijn perspectief is geschreven en we ons daardoor tussen al het sarcasme en zijn typische flauwe grapjes door iets meer in zijn personage kunnen verdiepen. ‘De voorspelling’ vormt vooral een leuke overgang van de Iron Fey-serie naar de spin-off ‘Call of the Forgotten en is geschreven vanuit Meghan’s invalshoek.
Deze bundel wordt uiteindelijk afgesloten door de enige echte survivalgids voor Nimmernimmer die tips omschrijft die je overlevingskans tijdens een doortocht in deze fantasywereld misschien iets hoger doet liggen.
Vermakelijk is dit boek wel, maar daar blijft het voor mij wel zo’n beetje bij. Het viel me ook op dat er best wel vat herhaling door de verhalen heen sluipt. Dat lijkt me een beetje overbodig vermits dit boek vooral door fans van Julie Kagawa zal gelezen worden die deze herhaling waarschijnlijk niet zullen nodig hebben. Dit boekje is niet onmisbaar om de Iron Fey-serie te kunnen volgen maar het bezorgt je wel het perfecte excuus om nog wat langer door Nimmernimmer te kunnen dwalen in het gezelschap van zijn bekende bewoners.