Titel: Godin van Nature (Parholon-reeks, boek 3)
Auteur: P.C. Cast
Uitgeverij: Harlequin
416 p.
“Zij, de incarnatie van een godin? No way! Morrigan mag dan altijd hebben geweten dat ze anders was dan haar oppervlakkige vriendinnen - zeg nu zelf, echt normaal is het niet als je stemmen hoort, vlammen uit je handen kunt laten komen en met bomen kunt praten - maar zoiets bizars heeft ze nog nooit gehoord. En dat wil wat zeggen, na alle absurde verhalen die haar grootouders haar hebben verteld over Partholon, de mythische wereld van haar moeder, Rhiannon.
Toch blijkt er geen woord van gelogen, wanneer Morrigan zich na een ijzingwekkende ervaring ineens in diezelfde parallelle wereld bevindt. In deze wereld zijn haar krachten als uitverkorene van de godin groter dan ze ooit voor mogelijk heeft gehouden, en blijkt er ook nog eens een beestachtig aantrekkelijke, eh... centaur naar haar gunsten te dingen.
Maar helemaal zonder twijfel is Morrigan niet. Want wie zegt haar dat de stem die ze steeds in haar hoofd hoort die van haar godin is, en niet van de duistere god Pryderi? Ze was er immers al vroeg voor gewaarschuwd dat hij haar in zijn macht wilde hebben. Als dat zo is, lukt het haar dan wél de verleiding van het kwaad te weerstaan en te kiezen voor het goede? Zelfs als dat betekent dat ze alles wat haar lief is zal verliezen?”
Na het einde van 'Godin uit vrije wel', dacht ik dat deze opvolger vooral zou gaan over het opvoeden van kinderen met een iets uitzonderlijkere gave dan het in enkele seconden omtoveren van orde in chaos. Dit bleek echter niet het geval te zijn. De samenvatting op de achterflap van dit boek is vrij omvangrijk, dus ik kan niet veel meer vertellen zonder iets te verklappen. Wat ik jullie al wel kan laten weten is dat 'Godin van Nature meteen op gang kwam. Geen rustige of trage start, je bevindt je meteen terug tussen de personages waar je al mee vertrouwt bent door de vorige twee boeken uit de Partholon-reeks. Al snel komen er echter ook enkele nieuwe karakters tevoorschijn.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik blij ben dat Shannon nog steeds aan bod kwam. Vanaf het eerste fragment waar ze in voorkwam was ik al terug aan het glimlachen. Ik hou dan ook enorm van haar humor, haar continue verwijzingen naar zowel Star Wars en Buffy als Lord of the Rings, haar fantasierijke dromen waarin vaak een belangrijke rol voor Hugh Jackman is weggelegd (Goh, zelf je dromen kunnen dirigeren lijkt me echt wel handiger als de gekke dingen die ik soms droom :) )
Gelukkig is Morrigan die we in 'Godin van Nature' leren kennen net als haar voorgangster een heel leuk personage. Eentje die net als Shannon heel openhartig is en zich niet genoodzaakt voelt om haar mening te verbloemen … Wat natuurlijk weer voor enkele grappige situaties en gesprekken zorgt wanneer ze plotseling terecht komt in de mythische wereld die ze enkel kent uit haar grootouders' verhalen.
De vlotte schrijfstijl van PC Cast is gelukkig ook terug van de partij en zorgt er voor dat je al snel helemaal in haar verhaal kan opgaan. Verdriet, verwondering, bewondering, onwetendheid en de angst om fouten uit het verleden te herhalen zorgen er samen met een gezonde dosis spanning én humor voor dat de auteur ook dit keer een super ontspannend boek weet af te leveren.