Titel: Vuurdoop
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Boekerij
479 p.
“Bosbranden blussen zit Rowan Tripp in het bloed: haar vader is een brandweerlegende en zelf bestrijdt ze al branden sinds haar achttiende. Ook al bewaart ze trieste herinneringen aan het vorige seizoen, toen ze een collega verloor bij een grote brand, ze is toch blij om weer aan de slag te gaan in de ruige wildernis van Montana waar ze al haar hele leven woont en werkt.
Dit seizoen is er een fantastische groep nieuwe brandweerlieden aangenomen, waar Rowan al haar aandacht op kan vestigen. Gulliver Curry is een van de besten: een ijzersterke buitenman, type ruwe bolster, blanke pit.
Dan valt er een donkere schaduw over Rowan’s leven: ze wordt beschuldigd van betrokkenheid bij de tragedie die haar collega het leven kostte. Ze wordt zo ernstig bedreigd dat ze het einde van de zomer niet haalt als ze geen steun vindt…”
Mijn mening:
Het is niet voor het eerst dat één van Nora Roberts’ vrouwelijke hoofdpersonages in een mannenwereldje leeft. Ook Rowan Tripp heeft voor een carrière in een heus mannenbastion gekozen. In het wereldje van de Zulies, die ook wel Rookspringers worden genoemd zijn de vrouwen immers in de minderheid. Deze blussers die dagelijks hun leven riskeren wanneer ze de strijd aangaan met hevige bosbranden, maken echter geen een onderscheid tussen man en vrouw, maar vormen samen één grote kliek. Ze zijn zo’n hechte ploeg dat het aanvoelt als familie.
Dat kwam tijdens het lezen ook heel erg naar voren. Niet enkel het feit dat vrijwel iedereen beter bekend is onder zijn/haar bijnaam dan hun geboortenaam, maar ook het discussies, het geplaag als broers en zussen onder elkaar of zelfs de beledigingen die ze elkaar toe roepen alsof ze verbaal de degens kruisen. Kortom … collega’s die graag met elkaar samenwerken en op de anderen rekenen. Een vertrouwen dat erg belangrijk is wanneer je dagelijks tegen een vuurline moet vechten en bij die strijd op elkaar moet kunnen terugvallen.
Een van de (vele) zaken die ik postief vind aan de boeken van deze schrijfster is dat je in elk van haar boeken iets bijleert. Ook dit keer is die nieuwe kennis fascinerend. Natuurlijk zie je op televisie wel eens beelden van de strijd tegen een bosbrand. Die reportages doen je wel beseffen hoe sterk de natuurelementen zijn, maar je staat niet echt stil bij hoe men te werk gaat om zo’n brand te blussen. Nora Roberts beschikt echter over het talent om je tijdens het lezen van een verhaal dat zowel spanning als romantiek bevat, ook nog eens blik achter de schermen aan te bieden. Op de een of andere manier blijft die informatie ook beter bij me hangen dan wanneer ik een uitgebreide documentaire over het leven van zou bekijken.
Naast haar aangename manier van schrijven én het vlotte verloop van haar boeken kan ik ook ontzettend genieten van haar personages. Bijvoorbeeld van Rowan die een maag van beton heeft en de haar mannelijke collega’s onder tafel weet te drinken, de dochter van beroemd brandblusser die perfect in staat is om haar mannetje te staan, iemand die eerlijk is maar niet leest als een open boek, een doortastend én consequent personage. Maar ook Gull, die al door zijn snelheid vrijwel meteen de bijnaam Snelle jongen krijgt toegeschreven. Een bijnaam die af en toe wordt ingeruild voor Hotshot, omwille van zijn uiterlijk. Iemand die eens hij zijn zinnen op iets heeft gezet niet van ophouden weet en daardoor Rowan volhardend het ene ‘suggestieve’ voorstel na het andere blijft aanbieden. Voorstellen die me regelmatig deden glimlachen. Maar eigenlijk heeft Gull telkens maar een kleine voorzet nodig om een grappige repliek binnen te trappen. De conversaties in dit boek hebben me dus regelmatig laten lachen.
Nora Roberts haar verhalen zijn steeds opgebouwd rond geloofwaardige personages. Karakters die je interesse winnen door hun positieve karaktertrekken, terwijl het net hun zwaktes zijn die hen menselijk én geloofwaardig maken.
Ook ‘Vuurdoop’ wist me weer op sleeptouw te nemen. Het eerste boek van deze schrijfster waarbij dat niet het geval is, moet ik nog tegenkomen. :)