Titel: Kit met Peren
Auteur: Nele Reymen
Uitgeverij: Manteau
204 p.
“Kit verzamelt zelfgeschreven post-its, probeert zich bij iedere man voor te stellen hoe zijn piemel eruitziet en maakt via de voicemail afspraakjes op plaatsen waar ze niemand tegenkomt. Ze houdt van de geur van haar eigen ochtendurine, die haar eraan herinnert dat ze niet meer slaapt en ze houdt van die drie sprieten gras die je in het restaurant op je bord pasta krijgt. Maar niet zoals ze van een persoon zou houden, want dat doet ze namelijk niet meer. Eén keer is het fout gelopen, en met behulp van verschillende mannen probeert ze dat nu te vergeten. “
Mijn mening:
Gisteren liet ik jullie nog weten dat ik mijn uiterste best ging doen om toch minstens één boek te lezen op Goed Geluk, vermits die challenge me echt wel aansprak. Als eerste boek koos ik ‘Kit met peren’, een gratis actieboek van het Boekenfestijn dat al een hele tijd ongelezen in mijn kast stond.
De laatste tijd kom je vooral veel boeken tegen waarin de vrouwen het lichaam van hun mannelijke tegenspelers uiterst gedetaileerd ophemelen. Op dit vlak is Kit alvast totaal verschillend van hen, ze ziet het leven niet door een roze bril, maar omschrijft om een heel beeldende manier haar gedachten en indrukken. Soms zelfs te beeldend naar mijn zin. Ik heb vroeger vrij veel boeken van Herman Brusselmans gelezen, wiens schrijfstijl ook uiterst ongecensureerd is. Op de een of andere manier verwacht je die directheid én botheid niet bij een vrouwelijke schrijfster.
Niet dat ik het niet vind kunnen, ik vermoed dat het een kwestie is van niet gewoon zijn. Het boek ‘Vochtige streken’ van Charlotte Roche lokte bij mij immers een zelfde gevoel op en dit is eigenlijk wel jammer want doordat ik als lezer over sommige uitspraken struikel lijken de knappe formuleringen in het niets te verdwijnen.
Het lijkt echt alsof er geen filter zit tussen datgene wat Kit denkt en wat ze zegt. Kit is uiterst kritisch naar anderen toe, maar ze is zich evengoed extreem bewust van haar eigen fysieke tekortkomingen. Ze woont samen met twee vriendinnen, lijkt steeds dronken of in de war, heeft vrij bizarre gewoonten én een eindeloze stroom ergernissen over de meest onbenulligste zaken, …
Bovendien lijkt ze haar leven vast te leggen aan de hand van post-its. Korte boodschappen, waarbij zij vaak de enige is die de betekenis van de woorden begrijpt, vormen een logboek van haar dagdagelijkse handelingen. Het heeft wel een beetje weg van een voorloper op Twitter of Facebook, alleen deelt ze haar memo-schrift niet met de hele wereld.
Dit boek leest niet als een avontuur of actieverhaal, het komt eerder over als een rustige wandeling door iemands ongecensureerde dagelijkse gedachten en soms bizarre hersenspinsels.