Prijs van de waarheid - Tess Gerritsen
Titel: Prijs van de waarheid
Auteur: Tess Gerritsen
Uitgeverij: Harlequin
286 p.
'Geen tijd. Help me. Snel...'
“Uit de regen duikt plotseling een man voor haar auto op. Een doffe klap en daarna doodse stilte. Als verlamd staart Cathy naar de zwiepende ruitenwissers. Dan stapt ze haastig uit. De man ligt ineengedoken naast de weg – totaal in paniek, te oordelen naar zijn gejaagde reacties op haar vragen. En gewond: bloed loopt langs haar hand als ze hem overeind helpt en naar haar auto brengt.
In het dichtstbijzijnde ziekenhuis wordt hij meteen weggereden naar het ok, waarna Cathy aangeslagen doorrijdt naar haar vriendin Sarah, bij wie ze zou gaan logeren. Daar belt de politie. De verwonding van de man blijkt een schotwond en een onbekende heeft zijn spullen uit het ziekenhuis gestolen.
De volgende ochtend wordt schokkend duidelijk dat iemand naar iets op zoek is en over lijken gaat om het te vinden...”
Ik kende Tess Gerritsen eigenlijk enkel omwille van haar 'Rizoli & Isles'-boeken. Die zijn zo populair dat ze ook het tv-scherm hebben gehaald met een serie die exact dezelfde naam draagt. Andere kennen haar dan weer omwille van haar medische thrillers. Wat vele echter niet weten, is dat ze in het begin van haar carrière ook romantische thrillers heeft uitgebracht en daar is dit boek er ééntje van.
Natuurlijk is het een beetje grappig dat de hoofdrolspelers Cathy en Victor elkaar net in deze situatie tegenkomen, maar al snel ben je als lezer, door Gerritsen's schrijfstijl, samen met hen op de vlucht voor de man die zijn bijnaam 'de Vinder' niet voor niets heeft gekregen. Hij wordt immers vaak aangeworven door mensen die iets geheim willen houden. Ook nu is hij de man die uiterst nauwkeurig alle losse eindjes wegwerkt en er niet mee in zit om daarbij zijn handen vuil te maken. En laat nu net Cathy en Victor die losse eindjes zijn, die het enkele hooggeplaatste mannen heel moeilijk kunnen maken wanneer ze hun geheimen aan het licht willen brengen.
Die reeds eerder vermelde manier van schrijven is in dit boek erg bondig. Tess Gerritsen lijkt hoofdzakelijk erg korte zinnen te hanteren en regelmatig van perspectief te wisselen. Bij een ander genre zou die bondige schrijfstijl net irritant kunnen worden. Maar in dit boek heeft deze staccato-achtige opbouw een opzwepend effect dat de lezer lijkt achterna te zitten tot ze de ontknoping van dit spannende verhaal hebben bereikt.