Julie Kagawa - De Ijzerkoningin
Aan het einde van 'de Ijzerprinses' werden Ash en Meghan, ondanks het feit dat ze Nimmernimmer trachtten te redden, verbannen door Winterkoningin Mab en Zomerkoning Oberon. De liefde tussen de winterprins en zomerprineses werd niet in dank aanvaard en hierdoor werden ze beide als bannelingen naar de menselijke wereld gestuurd.
Meghan dacht dan ook dat ze het nu wel achter de rug zouden hebben gehad. Ze hebben er beide veel voor moeten opofferen, maar nu ze allebei verbannen zijn, dacht ze dat ze eindelijk samen konden zijn, zonder de moeilijke keuzes en opofferingen die hier vroeger steeds bij kwamen kijken.
Jammer genoeg is dit niet het geval. Ze ontdekken immers al snel dat een heel deel Ijzerfae op zoek zijn naar Meghan in opdracht van de valse Ijzerkoning, die haar zoekt omwille van haar macht, die ze kreeg toen Machina overleed. Hij wil deze van haar afnemen en voor zichzelf opeisen. Meghan zelf weet nog niet hoe ze deze krachten moet beheersen, ze heeft immers nog niet de tijd gehad om er mee te leren omgaan. Maar als de valse Ijzerkoning er in slaagt om ze van haar af te pakken, dan wordt hij oppermachtig. En dat wil natuurlijk vrijwel niemand, zelfs die dekselse Roodkappen willen hen helpen om dit te voorkomen. Wat natuurlijk voldoende zegt.
Meghan wordt dus door velen gezocht, maar tegelijkertijd is zij de enige die het oprukkende ijzervolk kan tegenhouden vooraleer het Nimmernimmer volledig aantast of nog erger vernielt. Gelukkig staat ze er niet helemaal alleen voor en krijgt ze hulp van zowel Ash als Puck. Onmisbare hulp vermits ze toch wel eerst in staat moet zijn om zowel een wapen als haar eigen magie te kunnen hanteren. Geleidelijk aan ontdekt Meghan haar eigen krachten, maar vooraleer ze die kan gebruiken moet ze enkele keuzes maken en twijfels overwinnen. Wanneer ze dit alles uiteindelijk volledig beseft en onder ogen ziet, heeft die alles grote gevolgen die vrijwel alles veranderen.
Of toch niet …. Want nog meer als bij het vorige boek ben ik ontzettend nieuwsgierig naar het vervolg. Ash zegt op een bepaald ogenblik 'Ik moet toegeven dat het nooit saai is met jou in de buurt' en dat is niet enkel waar, het vat het boek eigenlijk ook wel mooi samen. Aan het begin van het boek stopte ik af en toe om enkele notities te nemen voor deze recensie, maar ondanks mijn 'goede' voornemen ben ik daar op een bepaald moment mee gestopt. Ik ging immers zo erg op in het verhaal dat het wel leek alsof ik er net als de opstormende Ijzertroepen, doorheen stormde en in een sneltempo op de ontknoping afstevende. :)
Ik heb de 'slechte' gewoonte om in mijn recensies zo uitvoerig te zijn, dat je als lezer al een heel deel van het verhaal kent alvorens je het zelf gelezen hebt. Dat leek me niet echt de bedoeling en dus heb ik ze wat ingekort. Wie dit onvoldoende vindt, kan HIER de originele recensie terugvinden.