Minion & The Awakening - LA Banks
Toen ik enkele jaren geleden de boeken van Charlaine Harris ontdekte was ik meteen verkocht. Al zeg ik er nu wel meteen bij dat dat vooral het geval was tot en met 'Dead and Gone' en dat het vervolgens pijlsnel achteruit ging. Zo erg zelfs dat ik daardoor fanfictie ben beginnen lezen omdat sommige fans hun verhalen leuker leesvoer waren dan het originele.
Maar in de beginperiode, toen ik dus helemaal de smaak te pakken had gekregen, hoorde ik dat de fans van de Southern Vampire Mysteries, sowieso ook heel graag de Vampire Huntress-reeks van L.A.Banks zouden lezen. En dus was ik benieuwd, nee meer, ik was erg nieuwsgierig naar deze reeks. Jammer genoeg was er geen enkele bibliotheek die ze had en de gewone boekenhandels verkochten ze niet. Tijdens het lezen van verschillende andere fantasyboeken in hetzelfde genre bleef haar reeks echter steeds in mijn achterhoofd, en gedurende die periode ging ik er steeds meer van verwachten.
Toen ik voor mijn verjaardag van een goede vriendin de eerste tweede delen cadeau kreeg was ik dan ook erg gelukkig. Maar ik kwam spijtig genoeg tot de vaststelling dat het gevaarlijk is om met grote verwachtingen aan een boek te beginnen, vermits je dan ook ontzettend teleurgesteld kan worden. Wat hier duidelijk het geval is geweest.
Ik heb me door het eerste boek 'Minion' heen gewroet, maar het verhaal kon me niet overtuigen en ik stoorde me aan de schrijfstijl. Toen dacht ik dat het misschien gewoon aan mij lag en dat ik er nog moest 'inkomen'. Dus begon ik meteen aan het vervolg 'The Awakening'. Het gebeurt niet snel dat ik halverwege een boek stop met lezen. Ik heb echt de gewoonte om een boek de kans te geven om zich te ontwikkelen en me te overtuigen, maar ik heb het uiteindelijk toch moeten opgeven. En dat op de World Book Lovers Day …. Op pagina 217 van de 300 was het voor mij echt wel genoeg geweest.
De grote boosdoener is echt wel de schrijfstijl. Die overheerste immers alles. Het verhaal, de personages, de verwijzingen, …. alles ging verloren door die schrijfstijl. De personages spreken de hele tijd in een taaltje, dat acteurs in een Amerikaanse blockbuster zouden spreken wanneer ze een bewoner uit een zwarte achterbuurt moeten spelen. Dat is al vreemd om naar te luisteren, maar ik vond het vooral ontzettend vermoeiend om te lezen. Ik lees regelmatig fanfictie en ben dus wel gewoon om een verhaal te lezen dat niet persé 'correct' geschreven is, maar daar werd dat nog gecompenseerd door een leuke verhaallijn, een originele plotwending, toffe personages, …
Ik vrees dat er inderdaad voor alles een eerste keer is en dit keer is dat dus een boek dat ik NIET kan aanraden.
Gelukkig kreeg ik van dezelfde vriendin ook 'Alien Tango' cadeau en dat boek vond ik dan weer wel super. (de recensie daarvan kan je hier ook terugvinden). Nu snel een ander boek beginnen lezen. Eentje waarin ik niet over de zinnen struikel en wel volledig kan opgaan in het verhaal.