Titel: Gesloten hart (Ierse trilogie, #2)
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Boekerij
351 p.
“Valkenier Connor O’Dwyer is trots op zijn thuisland County Mayo, waar zijn zuster Branna woont en werkt en waar zijn nicht Iona de ware liefde heeft gevonden. Connor zelf heeft gevoelens voor Branna’s beste vriendin Meara, die de ogen van een zigeunerin heeft en het lichaam van een godin.
Frustrerend genoeg houdt Meara liever wat afstand, bang als ze is om haarzelf en hun vriendschap te verliezen. Maar al snel ondervindt Connor de vernietigende kracht van zijn genen, en moet hij de hulp inroepen van al zijn dierbaren om te voorkomen dat hij alles verliest wat hem lief is …”
Mijn mening:
Net als in het eerste deel van deze reeks begint ook dit boek in het verhaal. Alleen krijgen we nu niet Sorcha’s verhaal te lezen maar dat van haar drie kinderen. Teagan, Eamon en Brannaugh komen nadien nog wel voor in het verhaal, maar vooral in deze introductie komen we iets meer te weten over hoe het hen verder is vergaan.
Het verhaal speelt zich echter grotendeels af in het heden. In het eerste boek zocht Iona haar toevlucht in Ierland en ontdekte toen haar verre familieleden. Ze leerden elkaar beter kennen en vormen nu samen opnieuw een trio. Net als Sorcha’s kinderen heeft elk van hen een affiniteit voor dieren. Bij Iona zijn dat paarden, bij Branna – de oudste van de drie zijn het honden en Connor de enige zoon heeft een affiniteit voor buizerds. Zijn werk op de valkenierschool is hem dan ook helemaal op het lijf geschreven.
De O’Dwyers vormen een hechte kliek. Branna, Connor en nu ook hun nichtje Iona, maar hun familie wordt aangevuld met hechte vrienden. Iona’s geliefde Boyd bijvoorbeeld, die al jarenlang bevriend is met zowel Branna, als Connor. Ook Fin en Meara horen al lang tot hun vrienden en door de gebeurtenissen in het voorgaande boek is die band alleen maar sterker geworden.
Het voelt dan ook een beetje ongemakkelijk aan wanneer Connor en Meara na al die jaren vriendschap plots meer voor elkaar lijken te voelen. Zelfs voor Connor als optimistische romanticus en kind van gelukkig getrouwde ouders duurt het eventjes vooraleer hij die gevoelens kan herkennen. Voor Meara is het echter nog moeilijker. Haar vader heeft zijn gezin jaren geleden verlaten waardoor haar vertrouwen in de liefde ver te zoeken is. Dat ze ook nog eens een uitzonderlijke piekeraar is en steeds vooruitkijkt naar alles wat nog moet gebeuren én zou kunnen mislopen maakt het er niet makkelijker op.
En dan is Cabhan er nog. Een vijand die misschien wel wat slagen heeft moeten incasseren maar nog niet verslagen is. De wraak waar hij sindsdien op zint is een motivatie die hem aandrijft en steeds meer lijkt het erop dat hij een nieuw arsenaal van vaardigheden heeft geopend.
Magische krachten, astrale projectie en zelfs tijdverschuivingen. De magie is soepel door dit ontspannende verhaal heen geweven. Het einde bevat echter geen verrassingselement waardoor de spanningsboog niet erg hoog is. ‘Gesloten hart’ is echter wel opnieuw heel vlot geschreven we leren in dit tweede deel de personages nog wat beter kennen terwijl zijzelf ook steeds meer op elkaar durven te vertrouwen.