Titel: Serena & Caine                                    (De MacGregor Clan, #2)
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Harlequin
384 p.

“Het verhaal van de kinderen en kleinkinderen van Daniel MacGregor, die allemaal te maken krijgen met de liefdevolle bemoeizucht van hun temperamentvolle stamvader. Hij wil hen namelijk net zo gelukkig zien als hij al jaren met zijn Anna is …

Als blackjack-dealer op een cruiseschip heeft Serena MacGregor wat ze wil: afwisseling en vrijheid. Aan trouwen en kinderen is ze nog lang niet toe. Beroepsgokker Justin Blade is dat al evenmind. De enige vrouw in zijn leven is vrouwe Fortuna. Vader MacGregor besluit het lot echter een handje te helpen. Wanneer Serena en Justin elkaar ontmoeten, zijn de kaarten geschud, al is geen van beiden zich dat bewust …

De tegenstelling had niet groter kunnen zijn. Caine MacGregor is een en al warmte en heeft met zijn charme al menige vlinder in zijn net verstrikt. Diana Blade heeft zich vroeg in haar jeugd ingeprint dat gevoelens een bron van narigheid zijn. Zolang je zorgt dat niemand je kan raken, kun je ook niet gekwetst worden, is haar motto. Maar Daniel MacGregor is er ook nog!”

Mijn mening:

Er bestaat werkelijk voor alles een eerste keer. Dus bestaat er jammer genoeg ook een Nora Roberts-boek dat me niet wist te overtuigen. ‘Serena en Cain’, het tweede boek uit deze ‘De MacGregor Clan’-reeks bestaat uit twee korte verhalen waarin de jongste zus Serena en één van haar beide broers de hoofdrol voor rekening nemen.

Jammer genoeg wist geen één van beide verhalen me echt te overhalen. Dit boek werd oorspronkelijk gepubliceerd in 1985 en dat merk je. Als lezer viel het me duidelijk op dat een boek dertig jaar geleden letterlijk én figuurlijk een heel ander verhaal was. De schrijfstijl, de uitdrukkingen, het gedrag en de verwachtingen van personages … Bovendien hebben die karakters ook nog eens de gewoonte om vrijwel continu het ene te zeggen terwijl ze het tegenovergestelde bedoelen. Op een bepaald moment begrijpt een van niet wat iemand probeert uit te leggen, maar wanneer een ander personage het twee minuten later op dezelfde manier uitlegt klinkt het hem plots wel logisch in de oren.

Hierdoor kwam het verhaal vrij kunstmatig, waardoor ik me dan weer op vanalles begon te focussen en plots typefouten zag staan waar ik anders overheen zou hebben gelezen omdat ik helemaal in het verhaal zit. Dit keer lukte het me dus niet om in het verhaal op te gaan terwijl dat toch één van de grootste pluspunten in Nora Robert’s latere werk is.

Natuurlijk bevat het boek ook leuke fragmenten. Personages die elkaar uitdagen en verbaal de degens kruisen, sommige grappige conversaties, de uitbundigheid van stamvader Daniël, zijn spontane reacties, … ‘Serena en Cain’ is een ontspannend boek, af en toe zelfs vermakelijk, maar ik kan onmogelijk beweren dat ik echt genoten heb van dit boek.

Het blijft allemaal vrij oppervlakkig en het verhaal wist me niet mee op sleeptouw te nemen. Twee zaken die ik echt niet gewoon ben bij deze schrijfster. Dit boek maakte me duidelijk dat mijn voorkeur uitgaat naar haar latere werk.